9 Nisan 2017 Pazar

Biz Şanslıymışız haberimiz yokmuş !

   Uzun zamandır yazmıyorum. Veda mı da etmiştim Bloggerlığa. Lakin bu yaşadıklarımın, bu düşündüklerimin bir yerde kalmasını. İleride geriye dönüp baktığımda gülümsemek istediğim için yazmak istedim.

   Bir çoğunuz biliyor Şanlıurfa'nın merkez Arap köyünde 1. sınıf öğretmeniyim. Öğrencilerimle ders işliyorken kimler diş fırçalıyor dediğimde çokta fazla ses çıkmadı, evinde diş fırçası olanları sorduğumda ise bu oran yarıya indi. Ve en son esas soruya geldim; "Kimin kendisine ait diş fırçası var ?" diye sorduğumda ise aldığım cevap sadece 2 kişinindi. Birisine de ben hediye etmiştim zaten. Öğrendim ki çoğu zaten 10 kardeş öğrencilerimin birde anne ve baba ile olan ailede 2 diş fırçası falan varmış ortak kullanıyorlarmış. O an yıkıldım. Eve geldim hemen İnstagramdan takipçilerimden yardım istedim. Ve bir tane çok yardımsever düşünceli takipçim bu konuda ilgilendi ve bizim sınıfımıza diş fırçası-macun gönderdi. Öğrencilerimi bahçeye çıkardım ve sırayla dişlerimizi fırçaladık. Kimisi yutmaktan korktu kimi nereyi nasıl fırçalayacağını bilemedi ama bütün gün fırçaları macunları elinde gezdiler. O gün bizim ilk mutluluğumuz oldu.

  Bunu sanal ortamda paylaştıktan sonra. Sadece ben değil diğer tanıdıklarım takipçilerim herkes o an anladı ki biz "Şansımızın farkında değiliz". !!!

  Bu olay sadece diş fırçasıyla macunla bitmedi tabiki de. Bu düşüncede olan yardım edebilecek kişiler mesajlar attı irtibat kurduk kargolarımız geldi, gelecek ve beni en çok mutlu eden konulardan biriside öğrencilerim hayatlarında "İLK" yaş pastalarını yediler. Yaş pastasının üstündeki Çileği hayatlarında yememişler. Ama en azından çilek olduklarını biliyorlardı. Pastanın üzerindeki kiviyi gösterdiğimizde ise cevaplardan birisi "Salatalık" oldu. Hayatlarında kiviyi ne duymuşlar ne de görmüşler. İlk işim şuan haftaya meyve tabağı hazırlamak olacak onlara.


  Bizim en büyük derdimiz ise annemizin sevmediğimiz sebze yemeğini yapması oldu. Onlar ise o sebzeleri hayatlarında kaç kere yediler acaba? Hayata isyanım var. Büyükte mutluluğum var. Daha 7 yaşındalar ama hayalleri de hayatları da yaşadıkları köyle sınırlı. O sınırdan çıkabileceğimiz nice güzel günler olması dileğiyle.

  Onlar geleceğin öğretmeni, mühendisi, doktoru olacak. Bende her zaman onlarla gurur duyacağım.




7 yorum:

  1. Merhaba bloğunuzu tesadüfen gördüm ve katıldım, ben de beklerim :))bugün yeni bir çekiliş de başlattım umarım ona da katılma imkanının olur sevgiler.. http://kozmetikpsikolojisi.blogspot.com.tr/

    YanıtlaSil
  2. Bilmediğimiz çok hayatlar var halimize şükretmek lazım.. Bu arada blogunuzu tesadüfen keşfedip takibe aldım bana da bekliyorum sevgiler..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. kesinlikle :( Ve teşekkür ederim hoşgeldiniz bloguma :)

      Sil
  3. Bütün öğretmenler sizin gibi olsa öğretmenim.. sevgiler saygılar..geleceğimiz ellerinizde..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. teşekkür ediyorum, iyi geleceklerin bizimle olması dileğiyle. Sevgilerimle :))

      Sil
  4. Ben bu yaziyi nasil görmem :(çok duygulandım.canm.Gerçekten cok zor şartlar altında büyümeye çalısan cocuklarimiz var.Ve sende onlardan bir kaçınada olsa destrk olmussun ya ne mutlu sana.Ben tesekkr rderim.hepsi adına 💕💕💕💕😘

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu aralar pek yazı yazmıyorum belki o yüzden gözden kaçmıştır canım :) Teşekkür ederim, bütün çocuklarımızın mutlu olması dileğiyle, sevgilerimle :)

      Sil